یا امام حسن مجتبی(علیه السلام)

و تو را دیدم که پاره تن من بلکه همه جان منی، آنگونه که اگر آسیبی به تو رسد به من رسیده است، و اگر مرگ به سراغ تو آید زندگی مرا گرفته است. پس، کار تو را کار خود شمردم و نامه ای برای تو نوشتم تا تو را در سختی های زندگی رهنمون باشد، حال من، زنده باشم یا نباشم. پسرم! همانا تو را به ترس از خدا سفارش می کنم که پیوسته در فرمان او باشی، و دلت را با یاد خدا زنده کنی و به ریسمان او چنگ زنی، چه وسیله ای مطمئن تر از رابطه تو با خداست، اگر سررشته آن را در دست گیری؟ دلت را با اندرز نیکو زنده کن، هوای نفس را با بی اعتنایی به حرام بمیران، جان را بایقین نیرومندکن و با نور حکمت روشنایی بخش، و با یاد مرگ آرام کن‌. به نابودی از او اعتراف گیر، و با بررسی تحولات ناگوار دنیا به او آگاهی بخش، و از دگرگونی روزگار، و زشتی شب و روز او را بترسان. تاریخ گذشتگان را بر او بنما، و آنچه بر سر پیشینیان آمده است به یادش آور. در دیار و آثارِ ویرانِ رفتگان، گردش کن وبیندیش که با آنها چه کردند؟ از کجا کوچ کرده، ودر کجا فرود آمده اند؟ از جمع دوستان جدا شده و به دیار غربت سفر کردند گویا زمانی نمی گذرد که تو هم یکی از آنانی!.

در ادامه گذری بر نهج البلاغه.

ادامه دارد….

نامه حضرت علی علیه السلام به امام حسن علیه السلام در سال ۳۸هجری، وقتی از جنگ صفین بازمی گشت و به سرزمین «حاضرین» رسیده بود:

از پدری فانی اعتراف دارنده به گذشت زمان، زندگی را پشت سر نهاده که در سپری شدن دنیا چاره ای ندارد و مذمت کننده دنیا، مسکن گزیده در جایگاه گذشتگان، و کوچ کننده فردا. به فرزندی که امیدوار به چیزی است که به دست نمی آید، رونده راهی که به نیستی ختم می شود، دردنیا هدف بیماری ها

در گرو روزگار، و در تیررس مصائب، گرفتار دنیا، سودا کننده دنیای فریب کار، وام دار نابودی ها، اسیر مرگ، هم سوگند رنج ها، هم نشین اندوه ها، آماج بلاها، به خاک افتاده خواهش ها، و جانشین گذشتگان است. پس از ستایش پروردگار، همانا گذشت عمر، و چیرگی روزگار، و روی آوردن آخرت، مرا از غیر خودم باز داشته و تمام توجه مرا به آخرت کشانده، که به خویشتن فکر می کنم و از غیر خودم روی گردان شدم، که نظرم را از دیگران گرفت، و از پیروی خواهش ها بازگرداند، و حقیقت کار مرا نمایاند، ومرا به راهی کشاند که شوخی برنمی دارد وبه حقیقتی رساند که دروغی در آن راه ندارد….

ادامه دارد.

سلام بر حسن و زلف عنبر افشانش

که روح وجان دو عالم بودبه قربانش

تو از قبیله غیرت ز آل ایثاری

که خون فاطمه را در رگان خود داری

سلام بر تو که در جلوه نور فاطمه ای

سلام بر تو که سنگ صبور فاطمه ای

حاج محمود قاسمی