یا امام حسن مجتبی(علیه السلام)

نامه حضرت علی علیه السلام به امام حسن علیه السلام در سال ۳۸هجری، وقتی از جنگ صفین بازمی گشت و به سرزمین «حاضرین» رسیده بود:

از پدری فانی اعتراف دارنده به گذشت زمان، زندگی را پشت سر نهاده که در سپری شدن دنیا چاره ای ندارد و مذمت کننده دنیا، مسکن گزیده در جایگاه گذشتگان، و کوچ کننده فردا. به فرزندی که امیدوار به چیزی است که به دست نمی آید، رونده راهی که به نیستی ختم می شود، دردنیا هدف بیماری ها

در گرو روزگار، و در تیررس مصائب، گرفتار دنیا، سودا کننده دنیای فریب کار، وام دار نابودی ها، اسیر مرگ، هم سوگند رنج ها، هم نشین اندوه ها، آماج بلاها، به خاک افتاده خواهش ها، و جانشین گذشتگان است. پس از ستایش پروردگار، همانا گذشت عمر، و چیرگی روزگار، و روی آوردن آخرت، مرا از غیر خودم باز داشته و تمام توجه مرا به آخرت کشانده، که به خویشتن فکر می کنم و از غیر خودم روی گردان شدم، که نظرم را از دیگران گرفت، و از پیروی خواهش ها بازگرداند، و حقیقت کار مرا نمایاند، ومرا به راهی کشاند که شوخی برنمی دارد وبه حقیقتی رساند که دروغی در آن راه ندارد….

ادامه دارد.